لذت اطعام

آنچه که برای ما انسانهای عادی محسوس و ملموس است ، لذت طعام است ، طعام برای دهان همه آدما شیرین است ، حتی برای انسانهای کامل ، اما گاهی میشود که انسان لذتی را بخاطر لذت بالاتر ترک میکند ، مثلا برای مصاحبت بیشتر با شخص مورد علاقه ش ، لذت خواب را کنار میگذارد ، یا بخاطر بهره مندی از لذت فرزند داری ، با آرامش و آسایش و خواب راحت خداحافظی میکند.

انسانهای کامل ، همه لذتهای غریزی را میفهمند و درک میکنند ، اما زمانی که بتوانند آن لذت را در وجود غیر و بخصوص نیازمندان به آن لذت ببینند و احساس کنند ، لذتی بمراتب بیشتر و بالاتر را تجربه میکنند.

لذا برای انسانهای مهربان و پرعاطفه که به انسانهای کامل نزدیکترند ، بفرموده مولی علی ع اطعام لذت بیشتری دارد تا طعام.

توجه به این دوبیتی از دوست عزیزمان آقای رضا صبور نیز در این جایگاه ، مناسب و شایسته ست :

گهی خوابی  گهی  هشیاری ای  دل
گهی  مست و خراب  مالی  ای  دل
طعامی نوش  جان کردی  به   لذت
ولی خوش تراز آن"اطعامی" ای دل